Rachel Rossi – Fırtınaya Karşı

Yağmur, şehrin sokaklarına öfkeyle vuruyordu.
Gökyüzü kararmış, rüzgâr duvarları bile titretir hâle gelmişti.
Ama Rachel yürümeye devam ediyordu.
Adımları ağırdı, ama pes etmiyordu.

Fırtınaya karşı yürümek, bazen sadece ilerlemek değildir.
Bazen geçmişin ağırlığını sırtında taşıyıp yine de başını dik tutmaktır.

Rachel, her başarısızlığın ardından yeniden doğmayı öğrenmişti.
İnsanlar onun düşüşlerini görmüştü ama ayağa kalkışlarını değil.
Çünkü o, sessiz savaşlarını kalbinin içinde veriyordu.

Bir gün işten dönerken aynadan kendine baktı.
Gözlerinde yorgunluk değil, direniş vardı.
Yüzündeki çizgiler, yaşadığı acıların değil, kazandığı tecrübelerin iziydi.

Rüzgâr sert esti.
Bir adım daha attı.
Elinde hiçbir şey yoktu ama yüreğinde inanç vardı.
O an anladı:

“Hiçbir fırtına sonsuza kadar sürmez.”

Sabah olduğunda güneş doğdu.
Sokaklar ıslaktı ama gökyüzü berraktı.
Rachel Rossi aynaya baktı, derin bir nefes aldı ve gülümsedi.
Çünkü o, fırtınadan geçip hayatta kalmıştı —
ve artık hiçbir şey ondan o gücü alamazdı.