Toplumsal empati : Küçük Bir Anın Büyük Etkisi

Toplumsal empati bazen en beklenmedik yerlerde kendini gösterir. O sabah halk otobüsü tıklım tıklımdı. İnsanlar işe, okula ya da gündelik telaşlarına yetişmeye çalışıyordu. Kalabalığın ortasında yaşlı bir amca elindeki poşetleri dengelemeye çalışırken genç bir adamın omzuna çarptı. Genç adam önce sinirlendi, sonra amcanın titreyen ellerine baktı. O an duraksadı. “Ben de yaşlanacağım,” diye düşündü.

Otobüsteki diğer yolcular da sahneyi fark etmişti. Birkaç saniyelik sessizlikten sonra genç adam, amcanın poşetlerini tutmasına yardım etti. O küçük jest, otobüsün havasını değiştirdi. İnsanların yüzleri yumuşadı, biri yer verdi, bir diğeri kapıya kadar yol açtı.

Yolun geri kalanı sessiz geçti ama o sessizlikte huzur vardı. Genç adam otobüsten inerken kendini daha hafif hissetti. O gün iş yerine vardığında hâlâ o anı düşünüyordu.
Empati, kelimelere ihtiyaç duymadan, sadece fark etmekle başlayan bir duyguydu.

Akşam eve dönerken pencereden dışarı baktı. Kalabalık caddede bir kadın elindeki dosyaları düşürmüştü. Durdu, yardım etti. Belki kimse fark etmedi ama o an bir zincirin halkası tamamlandı.

Bu hikaye, toplumsal empatinin küçük anlarda doğduğunu hatırlatıyor.
Bir tebessüm, bir yardım eli veya bir anlayış bakışı…
İnsanlığın en sade hâli, birbirimizi fark ettiğimiz o anlarda gizlidir.