Zamanın İzinde – Yıllar Sonra Yeniden Başlamak

Sabahın ilk ışıkları pencereden süzülürken, eski ahşap evin duvarlarında hatıralar yankılanıyordu.
Mary, oturduğu koltukta sessizce dışarıyı izliyordu. Ellerinde kahve fincanı, gözlerinde yılların hikâyesi vardı.

Bir zamanlar her şeyin bittiğini sanmıştı.
Ama yıllar insana bir şeyi mutlaka öğretirdi: hiçbir şey gerçekten bitmez.
Yeniden başlamak, bazen sadece bir nefesle olur.

Mary’nin en yakın arkadaşı Helen, o sabah kapıyı çaldı.
“Hazırsın değil mi?” dedi gülerek.
“Bilmiyorum,” dedi Mary.
“Zaten kim biliyor ki?” diye cevap verdi Helen. Ve o cümle, günün başlangıcı oldu.

İkisi birlikte dışarı çıktılar. Şehir sessizdi ama hava umut kokuyordu.
Uzun süredir ilk kez içten bir kahkaha attılar.
Yılların yükü omuzlarından kalkar gibi oldu.

Mary, gökyüzüne baktı ve kendi kendine fısıldadı:

“Yaş almak, bir şeyleri kaybetmek değil; yeniden öğrenmektir.”

O gün, iki eski dost bir yolculuğa çıktı.
Bu yol, gençliğe değil, içlerindeki huzura doğruydu.
Her adımda geçmişin gölgesi azaldı, kalplerinde yeni bir ışık yandı.

Ve akşam olduğunda Mary anladı:
Hayat bazen geç kalınmış gibi görünür ama aslında tam zamanında başlar.